هجر تو زدرد وداغ دلگیرم کرد*اندوه غم زمان زمینگیرم کرد*گفتند که جمعه می رسی ز کعبه* این رفتن جمعه جمعه ها پیرم کرد

از زندگانيم گله دارد جوانيم
شرمنده ى جوانى از اين زندگانيم

دارم هواى صحبت ياران رفته را
يارى كن اى اجل كه به ياران رسانيم

پرواى پنج روز جهان كى كنم كه عشق
داده نويد زندگى جاودانيم

چون يوسفم به چاه بيابان غم اسير
وز دور مژده ى جرس كاروانيم

گوش زمين به ناله ى من نيست آشنا
من طاير شكسته پر آسمانيم

گيرم كه آب و دانه دريغم نداشتند
چون ميكنند با غم بى همزبانيم
اى لاله ى بهار جوانى كه شد خزان
از داغ ماتم تو بهار جوانيم

گفتى كه آتشم بنشاني، ولى چه سود
برخاستى كه بر سر آتش نشانيم

شمعم گريست زار به بالين كه شهريار
من نيز چون تو همدم سوز نهانيم

*شاعر:محمد حسین بهجت تبریزی(شهریار)

کودکی، دخترکی ، موقع خواب

سخت پاپیچ پدر بود و از او می پرسید:

زندگی چیست؟

پدرش از سر بی صبری گفت:

زندگی یعنی :عشق

دخترک با سر پر شوری گفت:

عشق را معنی کن!

پدرش داد جواب:


بوسه ی گرم تو بر گونه ی من

دخترک خنده برآورد ز شوق

گونه های پدرش را بوسید

زان سپس گفت:

پدر ... عشق اگر بوسه بود...


بوسه هایم همه تقدیم تو باد !

شریعتی درباره امام حسین (ع)





"... و حسین، وارث آدم، که به بنی‌آدم زیستن داد، و وارث پیامبران بزرگ، که به انسان، "چگونه باید زیست" را آموختند، اکنون آماده است تا، در این روزگار، به فرزندان آدم، "چگونه باید مرد" را بیاموزد!..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۱




"... مردی از خانه‌ی فاطمه بیرون آمده است، تنها و بیکس، با دست‌های خالی، یک تنه بر روزگار وحشت و ظلمت و آهن یورش برده است. جز "مرگ" سلاحی ندارد! اما او ، فرزند خانواده‌ای است که "هنر خوب مردن" را، در مکتب حیات، خوب آموخته است..."


مجموعه آثار ۱۹ / حسین وارث آدم / ص ۱۷۰




ای زینب! ای زبان علی در کام! ای رسالت حسین بر دوش!..... مگو که بر شما چه گذشت ؟ مگو که در آن صحرای سرخ چه دیدی ؟ مگو که جنایت در آنجا تا به کجا رسید ؟.....آری ای پیامبر انقلاب حسین! ما می دانیم. ما همه را شنیده ایم ....... اما بگو ای خواهر! بگو که ما چه کنیم ؟لحظه ای بنگر که ما چه می کشیم ؟ دمی به ما گوش کن تا مصایب خویش را با تو بازگوییم .

نجوای دردمندانه دکتر شریعتی با “پیام”بر کربلا(سخنرانی‌)



این دنیا عجیبه،تا مریض نشی برات گل نمیارن،تا گریه



نکنی نوازشت نمیکنن،تا فریاد نکشی به طرفت بر نمیگردن



تا نمیری نمی بخشنت!!

......................................................................



زندگی کوتاهتر از آن است که به خصومت بگذرد و قلبها



گرامیتر از آنند که بشکنند.فردا خورشید طلوع خواهد کرد



حتی اگر ما نباشیم...

.......................................................................



سنگینی باری که خدا به دوش ما می گذارد آنقدر نیست



که کمرمان را خرد کند بلکه آنقدر است که ما را برای دعا



به زانو در آورد.

.......................................................................



زندگی هنر نقاشی کردن است بدون استفاده از پاک کن



جوری زندگی کن که اگر به گذشته برگشتی نیازی به



پاک کن نداشته باشی.

.......................................................................

ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﻔﺎﺭﺵﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﻋﻮﺍﻡﻓﺮﯾﺐ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﻣﯽ ﺁﻥ ﺭﺍﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ.ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﮐﺘﺮﻋﻠﯽﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻥﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﻢ؟ﺩﮐﺘﺮﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺪﻭﺯﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺗﻦ ﺯﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻨﯿﺪ.ﻓﮑﺮ ﺯﻥ ﺭﺍﺍﺻﻼﺡ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩﺍﻭﺳﺖ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ،ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺗﺮﺩﯾﺪ.ﯾﮏ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﯽ.ﻫﺮﮐﺴﯽ ﯾﮏﺳﺮﺍﺳﯿﻤﮕﯽ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﺍﺳﺖ.ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﻮﺩ،ﭼﯿﺰﯼ ﯾﺎﺩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ

پسرﺍﯼ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺯﻏﺎﻝ ﻭﺍﺳﻪ
ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺳﯿﺒﯿﻞ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻥ ﺗﺎ
ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﺑﺎﺷﻮﻥ ﺑﺸﻦ
ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺍﺑﺮﻭﺷﻮﻧﻮ ﺑﺮ
ﻣﯿﺪﺍﺭﻥ ﺗﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺸﻮﻥ ﺑﺸﻦ

ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺜﻞﮔﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﺎ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﯿﺎ ﺑﻪﺁﺏ ﻣﺜﻞ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺩﺳﺘﺎﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﮔﻪﺩﻭﺭ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺷﺐ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺷﮑﻨﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﻘﻮﺍﯾﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺰﺍﯼﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﻣﺎ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ، ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻦ ﺑﻮﯼ ﺭﺧﻮﺕ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭ ﻣﯽﮔﯿﺮﻩ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺭﻫﺎ ، ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﻭﺍ ﻣﯽ ﺷﻦﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﺭﺳﻦﻣﺜﻞ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ، ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﺤﺘﺎﺟﯿﻢ

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﻮﺩﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰﯼ ﺗﺤﻔﻪ ﯼ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺑﻮﺩﮐﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖﮐﺎﺵ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻝ , ﺩﻟﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺍﺷﺖﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖﮐﺎﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺁﺏ ﻭﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍﺑﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﯿﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﮐﺎﺵ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﮐﺎﺵ ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻗﻨﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪﻡﺩﺭﺗﺐ ﺁﻭﺍﺯ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪﻡﺁﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﻡﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯿﻢﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﺳﺖﺩﺭ ﺣﺮﯾﻢ ﺁﺑﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﯼ ﺗﻐﺰﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﺪﻫﺮﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪﺩﺷﺘﻬﺎﯼ ﺳﺒﺰ , ﻭﺳﻌﺘﻬﺎﯼ ﻧﺎﺏﻧﺴﺘﺮﻥ , ﻧﺴﺮﯾﻦ , ﺷﻘﺎﯾﻖ , ﺁﻓﺘﺎﺏﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﯾﻨﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ .

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﻮﺩﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰﯼ ﺗﺤﻔﻪ ﯼ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺑﻮﺩﮐﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖﮐﺎﺵ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻝ , ﺩﻟﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺍﺷﺖﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖﮐﺎﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺁﺏ ﻭﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍﺑﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﯿﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﮐﺎﺵ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺗﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﮐﺎﺵ ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻗﻨﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪﻡﺩﺭﺗﺐ ﺁﻭﺍﺯ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪﻡﺁﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﺴﺘﺎﻧﯽ ﺍﻡﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯿﻢﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﺳﺖﺩﺭ ﺣﺮﯾﻢ ﺁﺑﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﯼ ﺗﻐﺰﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﺪﻫﺮﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪﺩﺷﺘﻬﺎﯼ ﺳﺒﺰ , ﻭﺳﻌﺘﻬﺎﯼ ﻧﺎﺏﻧﺴﺘﺮﻥ , ﻧﺴﺮﯾﻦ , ﺷﻘﺎﯾﻖ , ﺁﻓﺘﺎﺏﺑﺎﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﯾﻨﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ .

ﺍ ﯼ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺍﯼ ﺩﺍﺩ ﺍﺯﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻭﻏﺮﯾﺒﯽ ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼﺷﮑﺴﺘﻦ ﻗﻠﺐ ﺧﺴﺘﻪﺀ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺎﯾﺎ ﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺪﻑﺍﺯ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﻢ.........

ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﻫـــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ،ﻭﻟﯽﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭ ﻫـــــــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫــــﺶ ﻣﯽ ﮐﻨــــــﻢ،ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨـــﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﺯ ﭘﻨﻬـــــــﺎﻧﻢﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳــــــــﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫـــــــﺮﮔﺰﻧﮕﺎﻫـــــــﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪﺑﺮﮒ ﮔﻞ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﻦ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭﮔﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻟﻒ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺁﻭﯾﺨﺖ ﺗﺎﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﺪ ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯼﻣﻬﺘﺎﺏ:ﺳﺮ ﺭﺍﻫــــــﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺵﺍﻭ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻥ ﻭ ﮔﻮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱﭼﻮﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺭﻭﯼﺑﺴـــــــــﺘﺮﺵ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺑﺮﻩﺳﯿﺎﻩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻪ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪﺻﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:ﺻﺒﺎ ﺩﺳﺘﻢﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﺖ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﻡ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺯ ﺍﺑﺮﻩﺗﯿﺮﻩ ﺟﺮﻗﯽ ﺟﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺻﺪ ﺭﺍﻣﯿﺎﻥ ﺭﻩ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﮐﻨﻮﻥ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯﻫــــــﺮ ﺟﺎ ﺩﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮐﻨـــــــﻢ ﻧﺠﻮﺍ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﻭﻫــــــﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺩ

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺗﺼﻨﯿﻒ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ.ﺷﻌﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ :ﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺧﻄﺎ ﻧﺪﻳﺪﻱ ﻭ ﺩﻳﺪﻡﺷﻜﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺸﻜﺴﺘﻢ، ﺑُﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﻧﺒﺮﻳﺪﻡﺍﮔﺮ ﺯ ﺧﻠﻖ ﻣﻼﻣﺖ، ﻭ ﮔﺮ ﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺪﺍﻣﺖﻛﺸﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪﻡ، ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪﻡﻛﻲ ﺍﻡ، ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﻫﺮﺷﺐﺯ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﻜﻔﺘﻢ، ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺷﻜﻮﻩ ﺩﻭﻳﺪﻡﻣﺮﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﻏﻢ ﺁﻣﺪ، ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ، ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﮔﺰﻳﺪﻡﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺎﻫﻢﭼﻮ ﺑﺨﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻜﺮﺩﻱ، ﻣﮕﺮ ﺯ ﻣﻮﻱ ﺳﭙﻴﺪﻡﺑﺠﺰ ﻭﻓﺎ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ، ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢﻧﺪﺍﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺒﺮﺩﻡ، ﻣﻼﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻡﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻏﻢ ﺩﻝﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻜﻮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﺪﻭﺵ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺸﻴﺪﻡﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﻨﺪ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻲﭼﻮ ﮔﺮﺩ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭ، ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺨﺖ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ، ﺯ ﭼﻬﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻭﻥﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺍﺷﻚ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﮔﻬﻲ ﭼﻮ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻡﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻱ ﻭ ﻛﺮﺩﻡ، ﺑﺴﺮ ﻧﺒﺮﺩﻱ ﻭ ﺑﺮﺩﻡﺛﺒﺎﺕ ﻋﻬﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪﻱ ﺍﻱ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﻣﻴﺪﻡ؟ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺩﻭﺭﻩﯼ ﭘﯿﺶ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩﻫﺴﺘﻨﺪ ﺷﻨﯿﺪﻡﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺷﺪﻩﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺩﺭﺑﺎﺭ ﺷﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪﺷﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝﻣﯽ ﺩﻫﺪ.ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﻧﺸﻮﺩ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻋﻘﯿﺪﻩﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮﺩﻫﻨﺪ .ﻭﻟﯽ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻥﻧﺎﻣﺰﺩﯼ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺧﻮﺩﺭﻭﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ...ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺷﺪﻩ ﻭﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺎﻩ ﺍﺯﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ، ﺯﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻓﺮﺡ ،ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ .ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻋﺸﻖﺩﯾﺮﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ .ﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ.ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩﺭﻭﺡ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﺻﺎﺣﺐ ﺭﻓﻌﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻧﻮﺭﯾﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻣﻪ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺧﺎﮎ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﺩﻝ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﺍﺧﺘﺮﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﮔﻨﺞ ﻧﻬﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻫﺴﺘﯽ ﮐﻮﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﻔﻆ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﻓﻌﺖ ﺭﺍﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﺰﺕ ﺭﺍﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﮐﺖ ﺭﺍﺑﻬﺮ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺭﻓﻌﺖ ﻭ ﺷﻮﮐﺖ ﻭ ﺷﺄﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻋﺰﺕ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﯽﻣﻬﺪ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﻮﯼ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻣﻌﻄﺮ ﺑﺎﺷﯽﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﺎﻍ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺟﻨﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺭﻭﯼ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺑﺤﺮﮔﻔﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﯾﺎﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﯿﻠﯽﮐﻮﺗﺎﻩﭘﺎﯼ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻣﻮﺝ ﺷﻮﯼﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﻮﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻧﺎﻗﺺ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻡﺑﻬﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﻢﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺻﺒﺤﺪﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻟﺐ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﯼﻋﺴﻞ ﻭ ﻗﻨﺪ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥﺟﺎﻥ ﺷﻮﯼ ﻋﺸﻖ ﺷﻮﯼ ﻣﻬﺮ ﺷﻮﯼ ﺯﺭﮔﺮﺩﯼﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﮔﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺪ ﺯﻟﺒﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺑﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﮔﺮﯼ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﯾﺎﻓﺖﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﮔﺮﯼ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺟﺴﺖﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺣﯿﺎﺕﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺟﺎﻥﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺁﻥﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﻢﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖﺯﺍﻥ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﻣﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖﺟﺎﻥ ﺭﻭﺯﻡ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ، ﻟﺬﺕ ﺟﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﺭﻭﺡ ﻧﻮﺭﻡ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ، ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺳﻮﺍﻝﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺁﯾﺎﻣﻌﻨﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺷﺮﺡ ﺩﻫﯽﮔﻔﺖ ﻧﯽ ﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻣﻨﻄﻖ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡﻗﺪﺭﺕ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﻡ***ﺩﺭ ﭘﯽ ﻋﺸﻖ ﺷﺪﻡﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﯼ ﺍﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﯿﻨﻢﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﻄﺮﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻦ ﮔﻞﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺟﺎﻧﭙﺮﻭﺭ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﻧﺴﯿﻢﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺵ ﻧﺒﺾ ﺳﺤﺮﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﺩﺭﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﭼﻤﻦﺩﯾﺪﻡ ﺍﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺭﻭﺋﯿﺪﻥ ﺑﺎﻍﺍﺯ ﺩﻝ ﺳﺒﺰﺗﺮﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﺩﺭ ﭼﻤﻨﺰﺍﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻠﮑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺑﯽ، ﻫﻤﻪ ﯼﺭﻋﻨﺎﯾﯽﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ

ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﯽﺑﺎﺭﯾﺪ……….ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽﺯﺩ…………ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﯽ ﺍﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺐﻭ ﭘﯿﺸﺶ ﻫﯿﭻ ﺷﺐ…………..ﺍﺯﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻑ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽﻭ ﻋﺰﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﮐﺮﺩﯼ………ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼﯾﮏ ﻧﺖ ﺑﻮﺩ………ﻧﻪ ﯾﮏﭘﺮﺩﻩ…….ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﻢ ﭘﺮﺩﻩ………..ﺩﯾﮕﺮﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺣﺮﻣﺖﻧﺪﺍﺷﺖ……………ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ))ﻫﺎ((ﮐﺮﺩﻡ…………….ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮﻑ….:.))ﻋﺰﯾﺰ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﺮﻭ ﺑﺮﻑ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺮﻓﺘﺘﻨﺖ(………(ﻭ ﺗﻮ………….ﺳﺎﺩﻩ ﺣﺘﯽ ﺑﯽ ﻫﯿﭻﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﻼﻣﯽﺭﻓﺘﯽ………..ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﺮﺩﺍﯼﺩﯾﺸﺐ……………………ﻋﺠﺐﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩﮐﺮﺩﯼ…………

ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻨﮕﻢ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰﺩﻋﺎﺷﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﻱ ﺩﻝﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﭼﻮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺩﻝﺭﻭﺯﺍﺣﺒﺎﺏ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏﺭﻭﺯﺍﻋﺪﺍﻱ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺍﻟﻲ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻡﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﺮﮔﻔﺘﻤﺶ ﻧﻘﺎﺵ ﺭﺍ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻜﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺶ ﺣﺒﺎﺑﻲ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﺸﻴﺪﺁﻧﻜﺔﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺔﺧﻨﺪﻳﺪﺧﻨﺪﻫﺎﻱ ﻣﻨﻮﺩﺯﺩﻳﺪﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﺔﻣﻴﺪﻳﺪﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﻣﻴﻠﻢ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮﺩﻡﺗﻮﺭﺍﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭﺩﺭﺩﻡ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺩﺭﺩﻡﻫﺮﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺷﺪﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮﻗﻔﺴﻢﺷﺪﻣﻨﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻭﻛﺴﻢ ﺷﺪﻧﻴﺎﺯﺍﺭﻡ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻟﻲ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪﮔﺮ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻱ ﺗﻮ،ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢﮔﺮﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ،ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻮﻕﺳﻮﻱ ﺩﺭﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﺳﻮ،ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﯿﮑﻨﻢﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﻫﻞ ﻫﻮﺱ ﺭﺍﺍﻳﻦ ﺍﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺭﺍﺁﻭﺭﻡ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﭘﻴﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﮔﻮﻳﻤﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﮔﺮﺍﻥﻣﻦ ﺑﺨﺎﻝ ﻟﺒﺖ ﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻡﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯﻣﻬﺮ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﻔﺮﺳﺖﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻣﮕﺬﺍﺭﻏﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﺩﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲﮔﺮ ﻧﺮﺥ ﺑﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﻟﺐ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﺳﺮ ﻣﻮﻳﻲ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﻨﺪﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﮕﻮﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎﻱ ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﻂﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺯﺑﻴﺪﺍﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺟﮕﺮﻡﻫﻢ ﺑﺠﺎﻥ ﺗﻮﻛﻪ ﺍﺯﺟﺎﻥ ﺑﺘﻮ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮﻡﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ,ﻏﻢ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮﺩﻝ ﻛﻪ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖﺁﻧﻜﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻴﺴﺖﺯﺩﺭﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺑﺎ ﻛﺲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﺟﻔﺎﻱ ﺗﻮ ﻛﻢ ﺷﺪ؟ﺷﻜﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻡﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻲ،ﻛﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ،ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻢ؟ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺑﺮﺩ ﺧﻮﺍﺑﻢ

ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ...ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ،ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ .ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺗﻮﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺍﻭﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻭ ﺁﯾﯿﻦﻫﺮﮔﺰﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﻨﺪﻭﺍﯾﻦ ﺭﻧﺞ ﺍﺳﺖ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ...ﺩﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﺨﺘﺼﺮﯾﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺣﺒﻪ ﯼ ﻗﻨﺪ.ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍﺑﺎﻋﺸﻖ ﻧﻮﺵﺟﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ.

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﯿﻨﻪ ﺩﺍﺷﺖﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻡ،ﺧﺎﮎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺧﻔﺘﻢﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖﻣﻦ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩﻡﺍﺯ ﺑﺪﯼ ﮔﺮﯾﺨﺘﻢﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﺪ ﺭﺳﯿﺪ...ﻭ ﻣﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﺍﯾﺎﻓﺘﻢﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﮐﺮﺩﻡﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﻬﺎﺳﺖﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ ﺍﻡﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻨﺪﻡﺯﯾﺮﺍ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﺷﮏ ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪﻡﺑﻮﺩﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽﻭ ﻣﻦ ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩﻡﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢﻭ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﻢ ﺷﻌﺮ ﺷﺪ ﺳﺒﮏ ﺷﺪﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺷﻌﺮ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽﻫﺎ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﺑﺪﯼ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﺳﻨﮓ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﻋﻠﻒ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﺩﺷﻤﻨﯽ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻫﺎ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺪﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻣﺮﻍ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﺁﺏ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ:ﮔﻨﺠﺸﮏ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ﺑﺎﺵﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﭘﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪﺷﻮﻡﻭﺑﺮﻑ ﺁﺏ ﺷﺪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﺭﻗﺼﯿﺪ؛ ﺁﻓﺘﺎﺏﺩﺭ ﺁﻣﺪﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻡﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪﺍﻗﺮﺍﺭﻫﺎﺳﺖ،ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻫﺎﺳﺖﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭﻫﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡﺳﺎﻝ ﺑﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻡﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﻢﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﮔﻠﻪ ﺍﯼﻧﯿﺴﺖﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻭﻟﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼﻧﯿﺴﺖﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﻪﻣﻦ ﮐﻦﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖﭘﺮﻭﺍﺯ ﻋﺠﺐ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺑﯿﺴﺖ ﻭﻟﯽ ﺣﯿﻒﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﺍﯼﻧﯿﺴﺖﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺁﻥﻭﻗﺖﺟﺰ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﺍﯼﻧﯿﺴﺖﺭﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﺪﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ

ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺮﺩﺷﺪﻧﺖ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ،ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﺋﯿﺰ ﺍﺳﺖ ...ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﺷﯽ؟ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺵ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺩﻧﻴﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ. ﺗﻮ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﯼﺑﺰﺭﮒ ﺗﻨﻬﺎﺋﻴﻢ، ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﯽ...ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﯿﻠﯽ ﺭﻭﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮﺕ ﺑﻮﺩ...ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻧﮕﺎﻩﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ، ﭘﯿﺎﺩﻩ ، ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼﭘﺎﯼ ﻣﻦﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺍﮐﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ، ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺑﯽﭼﺮﺍﻍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽﻫﺮﮔﺰﺩﺳﺘﻲ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮ ﻭﻗﺘﻲ ﻗﺼﺪ ﺷﻜﺴﺘﻦﻗﻠﺒﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻫﺮﮔﺰﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻦﻭﻗﺘﻲ ﻗﺼﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﻮﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻭﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻗﻠﺒﻲ ﺭﺍ ﻗﻔﻞ ﻧﻜﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪﺵﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ...ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ , ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺍﺳﺖ , ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺮﮐﻪﻣﯿﮕﯿﺮﻡ ﺳﺮﺍﻏﺖ , ﺟﻮﺍﺑﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺳﺖ